Search

Καλωσορίσατε στο Όγδοο ... Θαύμα

Ψυχαγωγία

28 Ιανουαρίου 2015
Δύο ενδιαφέροντα είδη μουσικής
Χιπ - χοπ και ποπ
Χ Ι Π - Χ Ο Π - ένα ιδιαίτερο είδος μουσικής




                                                                                                                                                          
26 Nοεμβρίου 2013

 
Το απαγορευμένο ποδήλατο

Ένα κοριτσάκι μεγαλώνει στην Σαουδική Αραβία. Οι συνθήκες δύσκολες ειδικά για άτομα θηλυκού γένους. Τα παράθυρα ερμητικά κλειστά, προφυλαγμένα από τον έξω κόσμο με βαριές κουρτίνες που κρύβουν κάθε γυναίκα από τα αντρικά βλέμματα. Η μητέρα νέα και όμορφη, πολύ ερωτευμένη με τον πατέρα του παιδιού, κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει τις ισορροπίες  της οικογένειας και την αγάπη του άντρα που αγαπάει.

Η μικρή πανέξυπνη με ορθάνοιχτο μυαλό ονειρεύεται σ’ αυτές τις ασφυκτικές κοινωνικές συνθήκες, όπου κάθε βήμα καθορίζει η αυστηρή θρησκεία του Ισλάμ με τους νόμους του, να αποκτήσει ένα καινούργιο ποδήλατο για να παίζει   σε ισότιμη βάση με το αγόρι που κάνει παρέα.
 
Μέσα σε μία καθημερινότητα που καθορίζει ιδιαίτερα το βαρύ ισλαμικό καθεστώς, η μικρή έφηβη κινείται στο σπίτι της, στο σχολείο και στην αλάνα της γειτονιάς της με μια μοναδική φιλοδοξία, με ένα όνειρο∙ να αποκτήσει το καινούργιο γυαλιστερό ποδήλατο! Το μυαλουδάκι της απειθάρχητο στην πραγματικότητα με  τις παράλογες απαγορεύσεις και την υπερβολική αυστηρότητα κινείται με γρήγορους ρυθμούς στην χώρα της ελευθερίας και της αυτονομίας. Αδύνατον να δεχτεί τις υποδείξεις της δασκάλας της και την υποκριτική ηθική των ενηλίκων που με τις πράξεις τους καταλύουν κάθε νόμο.

Η μητέρα της σιωπηλά συναινεί κατά βαθος,θύμα και αυτή της αραβικής κοινωνίας, προσέχοντας όμως να κρατά τους τύπους, με τον φόβο ότι το ποδηλατάκι θα αποβεί ολέθριο ηθικά για την κόρη της.

Η εξαιρετική ηθοποιία της μικρής αλλά και των ενήλικων ηθοποιών σ’αυτή την δροσερή και πρωτότυπη ταινία μαζί με την πολύ καλή σκηνοθεσία, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.
 Το ποδηλατάκι αποκτιέται στο τέλος μετά από αρκετή προσπάθεια, τεχνάσματα και τελικά οικογενειακές ανατροπές.

Το έργο αποτελεί επίσης ένα μικρό ταξίδι στην σημερινή Σαουδική Αραβία ρίχνοντας λίγο φως και προσθέτοντας λίγη γνώση σε μία πολύ κλειστή κοινωνία, επιτρέποντάς μας να γευθούμε λίγη από την κουλτούρα της και τον τρόπο ζωής των κατοίκων της.

Αξίζει να την δούμε! 



8 Νοεμβρίου 2013

Ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή

"Και ο βούδας λιποθύμησε από ντροπή" είναι μια ταινία γυρισμένη στην Μπαμιάν, μια ιστορική πόλη  στο Αφγανιστάν, αφανισμένη από τον αιματηρό πόλεμο των Ταλιμπάν, ακραίων, θρησκόληπτων και φανατισμένων μουσουλμάνων, εναντίον  Αμερικανών εισβολέων. Η βία, που αποτελεί κανόνα ζωής γι’ αυτούς τους φτωχούς και απαίδευτους στην πλειοψηφία τους ισλαμιστές, έχει οδηγήσει στην πλήρη καταστροφή  ακόμα και των πολύτιμων ιστορικών και πολιτιστικών κειμηλίων της περιοχής, δυο ανεκτίμητων αγαλμάτων του Βούδα ύψους 19 μέτρων το καθένα, τα οποία ήταν φτιαγμένα με ακρίβεια στους γκρεμούς της Μπαμιάν.

Η ταινία ξεκινά και τελειώνει με την σοκαριστική αναπαράσταση του βομβαρδισμού των γιγαντιαίων αγαλμάτων του Βούδα από τους Ταλιμπάν και ανάμεσα παρουσιάζει μια ημέρα από την ζωή ενός μικρού κοριτσιού που ζει σε ένα μικρό, φτωχό  χωριό,  με εμφανή τα χαλάσματα της έκρηξης.

Η Mπαχτάι, η μικρή ηρωίδα της ταινίας, βλέπει ένα μικρό αγόρι που μένει στην διπλανή σπηλιά να διαβάζει δυνατά από το σχολικό αναγνωστικό, το μάθημά του και αποφασίζει να πάει και η ίδια σχολείο. Πρώτα, πρέπει να συλλέξει χρήματα για ένα τετράδιο και ένα μολύβι πουλώντας τα αυγά από την κότα της οικογένειας. Κατορθώνει να μαζέψει μόνον τόσα, όσα χρειάζονται  για ένα τετράδιο. Παίρνει το κραγιόν της μητέρας της για να το χρησιμοποιήσει για μολύβι και βγαίνει έξω με ένα κίτρινο μαντίλι.


Στη διαδρομή, «συλλαμβάνεται» από μια ομάδα αγοριών που έπαιζαν τον πόλεμο, ένα παιχνίδι, στο οποίο  Ταλιμπάν πολεμούσαν  Αμερικανούς. Την ανακρίνουν, (γιατί δεν φοράς την μπούργκα; γιατί θες να πας σχολείο; δεν ξέρεις ότι η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι; ) της σκίζουν το τετράδιο που με τόσο κόπο απέκτησε, κάνουν τα φύλλα του σαίτες, και την οδηγούν σε θάνατο δια "λιθοβολισμού" από τον οποίο ξεφεύγει για να φτάσει τελικά μέχρι το σχολείο. Επιστρέφοντας, συλλαμβάνεται από την ίδια πιτσιρικοπαρέα, που αυτή την φορά υποδύεται τους αμερικανούς στρατιώτες και οδηγείται σε νέες περιπέτειες, ως όμηρος πια,   με μια χαρτοσακούλα στο κεφάλι και με το γειτονόπουλο της να της φωνάζει από μακριά "πρέπει να σε σκοτώσουν για να σε απελευθερώσουν, πρέπει να σε σκοτώσουν για να σε απελευθερώσουν". Και έτσι  εικονικά δολοφονείται η μικρή Μπακτάι, γιατί θέλησε και αυτή να πάει στο σχολείο και να μάθει γράμματα, όπως εκατομμύρια παιδιά καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο. 


Ως πότε θα ανεχόμαστε να επικρατεί βία στα μικρά κορίτσια, και στις γυναίκες γενικότερα; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα ανισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα  εν έτει 2013; Τι καθιστά τον άνδρα ανώτερο από την γυναίκα; Πώς είναι δυνατόν γυναίκες που υποστηρίζουν τα δικαιώματα τους και απαιτούν εκπαίδευση ίση και για τα δυο φύλα να εκτελούνται; Αυτή η βαρβαρότητα πρέπει να σταματήσει!  Ό,τι συμβαίνει σε χώρες όπου η γυναίκα θεωρείται κατώτερη του ανθρώπου είναι απλά τραγικό .Και ακόμα πιο τραγικό είναι το γεγονός ότι η επόμενη γενιά των αγοριών υιοθετεί αυτές τις αντιλήψεις χωρίς καμία κριτική σκέψη! Η φτώχεια, η εξαθλίωση και η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας συμβάλλουν ώστε τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις και η βαρβαρότητα να γίνονται τρόπος σκέψης ακόμα και της νέας γενιάς.

Την ταινία σκηνοθέτησε η ιρανή Χάνα Μακμαλμπάφ σε σενάριο της αδελφής της και κέρδισε βραβείο στο φεστιβάλ Βερολίνου το 2008. Η ίδια σημειώνει για την ταινία:

"Το Αφγανιστάν είναι μια περίεργη χώρα. Τα τελευταία 25 χρόνια, η διακυβέρνηση έχει αλλάξει πολλά χέρια: από την κομμουνιστική Ρωσία και τους Ταλιμπάν, στους Χριστιανούς αλλά και αθεϊστές Δυτικούς. Κάθε νέο καθεστώς που αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας, προσπαθούσε να διορθώσει τις ατασθαλίες των προηγούμενων. Και τελικά η κατάσταση όλο και χειροτέρευε. Το Αφγανιστάν πλέον έχει ισοπεδοθεί, σχεδόν όλο.
Τα γυρίσματα έγιναν στην πόλη Μπαμιάμ. Στην πόλη αυτή δεν έχουν καν τηλεόραση οπότε δεν καταλαβαίνουν καθόλου τι σημαίνει να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό το κουτί. Πιστεύω ότι το πραγματικό σχολείο των παιδιών είναι να παρατηρούν τις συμπεριφορές των μεγάλων. Για παράδειγμα, πριν μερικά χρόνια σε αυτή την πόλη έγινε μια φρικτή σφαγή όπου πολλοί άντρες και αγόρια αποκεφαλίστηκαν μπροστά στα μάτια των γυναικών. Αντίθετα με τα παιδιά που μεγαλώνουν στην Αμερική που βλέπουν τη βία στο Χόλιγουντ, τα παιδιά στο Αφγανιστάν τη βιώνουν.
Όταν όμως αυτά τα παιδιά θα ενηλικιωθούν, πώς θα μάθουν να συνυπάρχουν αλλά και να διαχειρίζονται το μέλλον της χώρας τους; Ακόμα και τα παιχνίδια των παιδιών, έχουν πλέον πολεμικό ύφος.
Το φιλμ δεν έχει ήρωες. Ακόμα και το κοριτσάκι που πρωταγωνιστεί δεν τη θεωρώ ήρωα γιατί δεν καταφέρνει να πετύχει το σκοπό της. Δεν έχει επιλογές. Σε κάθε σχολείο που πηγαίνει, ζητάει να της πουν ένα αστείο, αλλά κανείς δεν της λέει. Παρόλα αυτά μαθαίνει πάρα πολλά άλλα πράματα στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού.
Παρόλο που η ταινία δεν γυρίστηκε στο Ιράν, συνδυάζει αυτά που έχω να πω σχετικά με αυτές τις δύο τόσο όμοιες χώρες: το Ιράν και το Αφγανιστάν. Και οι δύο κοινωνίες έχουν παρόμοια κοινωνικοπολιτικά προβλήματα. Έχω γράψει πολλές ιστορίες που εκτυλίσσονται στο Ιράν, αλλά δυστυχώς δεν έχω άδεια να γυρίσω ταινία στην χώρα μου. Ίσως μια μέρα στο μέλλον να τα καταφέρω."


Σας  συνιστώ αυτήν την ταινία και πιστεύω πως θα σας επηρεάσει. Παρουσιάζει ένα κοινωνικό θέμα που προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας στην ιστοσελίδα: 
http://www.e-go.gr/cinemag/moviespage.asp?catid=10455&subid=2&pubid=927968  



_______________________________________________________________________________

1 Απριλίου 2013

Η Φάρμα των ζώων


Κριτική μιας παράστασης :

Την Τετάρτη 13 Μαρτίου το σχολείο μας παρακολούθησε μια εξαιρετική θεατρική παράσταση, τη ‘’Φάρμα των ζώων’’, του George Orwell. Το έργο αυτό μας έκανε να νιώσουμε μια πληθώρα συναισθημάτων. Χιουμοριστικό , συγκινητικό , συναισθηματικό, καλοδουλεμένο, μας  εντυπωσίασε με το βαθύτατο νόημά  του  και τον διδακτικό του χαρακτήρα.


Όλο το σκηνικό εξελίσσεται σε μια φάρμα. Ο άνθρωπος παρουσιάζεται σαν ένας εχθρός των ζώων, διότι όχι μόνο δεν τα φροντίζει, όπως θα όφειλε, αλλά αντίθετα τα βασανίζει και τα εκμεταλλεύεται. Τα ζώα όντας σε απόγνωση υποκινούν μια επανάσταση, από την οποία βγαίνουν νικητές. Οι αποφάσεις λαμβάνονται πλέον με δημοκρατικές διαδικασίες, καθώς όλα τα ζώα θεωρούνται ίσα μεταξύ  τους .Τα νήματα της εξέγερσης κίνησαν τα γουρούνια, τα οποία ήταν περισσότερο έξυπνα και διαβασμένα από τα άλλα ζώα και λιγότερο άβουλα.


Αρχικά η φάρμα παίρνει τα πάνω της. Όλοι εργάζονται μεθοδικά και με αυταπάρνηση. Όμως η εξουσία σιγά σιγά διαφθείρει κάποια από τα γουρούνια, τα οποία φάνηκαν από την αρχή να σχεδιάζουν την ανατροπή για προσωπικό τους όφελος. Με δόλια μέσα και συκοφαντίες εξορίζουν τον τίμιο και δημοκράτη ηγέτη τους και αναλαμβάνουν οι ίδιοι την αρχηγία. Σιγά σιγά μετατρέπονται  σε όντα χειρότερα  από τους ανθρώπους. Συμπεριφέρονται στα άλλα ζώα, χωρίς πραγματικό σεβασμό. Λαμβάνουν πια τα ίδια αποφάσεις με βάση τα προσωπικά τους συμφέροντα και τις επιθυμίες τους και όχι με βάση το κοινό καλό όλων. Ξεγελούν τους συντρόφους τους με ανεκπλήρωτες  υποσχέσεις και σχέδια, προφασιζόμενοι μάλιστα  ότι τηρούν τους κανόνες της ελευθερίας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Το σκηνικό αυτό θυμίζει κατά κάποιο τρόπο την δική μας εποχή, όπου οι άνθρωποι ζούμε σε ένα καθεστώς ψεύτικο, «κατ’επίφασιν δημοκρατικό »,αλλά και τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, τα οποία απέτυχαν να υλοποιήσουν σε πολλά σημεία του στόχους τους.


Είναι εντυπωσιακό ότι ο Orwell έγραψε το έργο αυτό στα 1945 και σαν προφήτης προέβλεψε την αποτυχία των νέων τότε πολιτικών συστημάτων που δοκιμάζονταν με κέντρο την Σοβιετική Ένωση και τον Στάλιν. Όμως το έργο είναι βαθιά πολιτικό και διαχρονικά επίκαιρο ,καθώς καταγγέλλει την απληστία, την εκμετάλλευση και την διαφθορά της εκάστοτε εξουσίας. Συγκλονιστική είναι η τελευταία φράση με την οποία κλείνει το έργο : «Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα»!!!


Οι ηθοποιοί ενσάρκωσαν εξαιρετικά τους ρόλους τους, και να σκεφτεί κανείς πως έπρεπε να υποδύονται διαφορετικά ζώα Άλλαζαν σε χρόνο ρεκόρ και εμφανίζονταν στη σκηνή όχι μόνο με άλλο κοστούμι, αλλά και με άλλο χαρακτήρα! Δεν ήταν οι γνωστοί, όσοι μονοπωλούν τα media και τα lifestyle περιοδικά. Αντίθετα έπαιξαν νέα παιδιά που υπηρετούν την τέχνη του "είναι" και όχι απλά του "φαίνεσθαι". Με λιτά κοστούμια , κινήσεις και εκφορά του λόγου που  ταίριαζε στα ζώα που υποδύονταν, άλλοτε μας έκαναν να γελάμε - ας θυμηθούμε τις κότες - και άλλοτε να συγκινούμαστε βαθιά, όπως με την ιστορία του αλόγου, του Παλαιστή.


Η παράσταση δεν ήταν κουραστική, παρά τα νοήματα, ούτε μονότονη, καθώς οι ηθοποιοί χόρευαν και τραγουδούσαν εκφράζοντας έτσι τις σκέψεις τους και τα οράματά τους. Αν δεν την είδατε, σπεύσατε! Διαφορετικά θα χάσετε μια πολύ ενδιαφέρουσα θεατρική πρόταση!!! Δείτε αποσπάσματα από την παράσταση στην διεύθυνση που ακολουθεί και διαβάστε το σημείωμα του σκηνοθέτη.

Μιχάλης Βασιλίσιν - Α΄1


ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Πέρα από τις γνωστές αναφορές σε πραγματικά γεγονότα που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα, η Φάρμα των Ζώων του Τζορτζ Οργουελ αποτελεί ένα κείμενο που θέτει ουσιαστικές απορίες σχετικά με τον επαναστατικό μετασχηματισμό μιας κοινωνίας, τους όρους και τις προϋποθέσεις επίτευξης ενός ουτοπικού σχεδιάσματος, το αδιέξοδο που προκαλεί η διάζευξη της πολιτικής από την ηθική.
Το έργο περιγράφει την πορεία μιας πετυχημένης αρχικά εξέγερσης των ζώων κατά των ανθρώπων, η οποία σιγά-σιγά καταρρέει. Η άτεγκτη ανθρώπινη εξουσία αντικαθίσταται από την εξίσου σκληρή εξουσία μιας ομάδας ζώων, των γουρουνιών. Γεννούνται, λοιπόν, διάφορα ερωτήματα, όπως ο ρόλος και οι ιδιαιτερότητες των κοινωνικών ομάδων τόσο σε επίπεδο συμφερόντων όσο και σε θέματα συμπεριφορών. Η ανοχή την οποία επιδεικνύουν σχεδόν όλες οι ομάδες στον ανερχόμενο δικτάτορα, τον οποίο όχι μόνο ανέχονται αλλά τον επιβραβεύουν και στη συνέχεια τον αναδεικνύουν σε ηγέτη τους. Ενδιαφέρον προκαλεί ακόμα, η απόσταση που κρατούν παρατηρώντας απλώς το πογκρόμ εναντίον των μικρών μειοψηφιών όταν αυτές επαναστατούν. Τέλος, οι ολοκληρωτικές αντιλήψεις από τις οποίες παίρνουν σιωπηρές αποστάσεις τα ζώα της φάρμας θα μετατρέψουν τους πρώην επαναστάτες σε νέα αφεντικά και το όραμα σε εφιάλτη.
Νίκος Αρμάος

___________________________________________________________________________

24 Φεβρουαρίου 2013
Μύθος ή πραγματικότητα;

Η νήσος Άβαλον, ή αλλιώς Αβαλονία ή «Νήσος των μήλων», είναι ένα μυθικό νησί, πασίγνωστο για τα ωραία του μήλα. Κάποιοι αναφέρουν το Άβαλον ως τη θρυλική περιοχή την οποία επισκέφτηκε ο Ιησούς μαζί με τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας, στα Βρετανικά Νησιά και το μέρος όπου αργότερα ιδρύθηκε η πρώτη εκκλησία στη Βρετανία. Η τοποθεσία του συνήθως συσχετίζεται με το σημερινό Γκλάστονμπερι, του Σόμερσετ.





Άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι το μέρος στο οποίο θάφτηκε ο βασιλιάς Αρθούρος και μάλιστα η συγκεκριμένη παράδοση έχει τις ρίζες της από τον 11ο αιώνα. Σύμφωνα με το μύθο, λοιπόν, ο Αρθούρος μεταφέρθηκε εκεί με μια βάρκα από την ετεροθαλή αδελφή του, Μοργκάνα Λε Φέι, για να γιατρέψει τις πληγές του και το σώμα του βρίσκεται ακόμα σε αυτό το σημείο. Από πληροφορίες που αντλούμε από χρονικογράφους, κατά τη βασιλεία του Ερρίκου του Β’ έγινε έρευνα στο ύψωμα Γκλάστονμπερι Τορ, όπου ανακαλύφθηκε σε βάθος 5 μέτρων ένα μπαούλο από βελανιδιά, σαν φέρετρο, το οποίο έφερε την επιγραφή:
Hic jacet sepultus inclitus rex Arthurus in insula Avalonia.
Ενθάδε κείται ο Βασιλιάς Αρθούρος στο νησί Αβαλονία.

Τα λείψανα που βρέθηκαν επανενταφιάστηκαν με μια μεγάλη τελετή στην οποία παρευρέθηκε ο ίδιος ο βασιλιάς Εδουάρδος ο Α’, μπροστά από το Αββαείο του Γκλάστονμπερι.
Ωστόσο, ο θρύλος του Γκλάστονμπερι από πολλούς θεωρείται απάτη. Πρώτον, η επιγραφή στο μπαούλο θεωρείται αναχρονιστική, καθώς ταιριάζει περισσότερο στο 10ο αιώνα παρά στον 6ο και, δεύτερον, δε φαίνεται να υπάρχει μαρτυρία για κάποια ανακάλυψη στην περιοχή το 10ο αιώνα, συν το γεγονός ότι υπήρχαν κίνητρα και από το ίδιο το Αββαείο να επινοήσει μια τέτοια ιστορία.
Άλλες θεωρίες υποστηρίζουν πως το Άβαλον βρισκόταν στην Κορνουάλλη, στο Νησί Αβάλ στις ακτές της Βρετάνης στη Γαλλία ή στην τοποθεσία Burgh by Sands στην Αγγλία, όπου στα ρωμαϊκά χρόνια υπήρχε το Τείχος του Αδριανού, κοντά στην περιοχή Camboglanna. Συμπτωματικά, η τελευταία μάχη του βασιλιά Αρθούρου λέγεται ότι έλαβε μέρος σε μια περιοχή ονόματι Κάμλαν.

Τελικά, λοιπόν, το Άβαλον υπάρχει στην πραγματικότητα ή είναι απλώς ένας μύθος;
Μάλλον στο συγκεκριμένο ερώτημα δεν μπορεί να δοθεί μια σαφής απάντηση, καθώς είναι κάτι που εξαρτάται από την φαντασία του καθενός…

Παρακάτω προτείνεται, για όσους ενδιαφέρονται, μια ταινία βασισμένη στη σειρά βιβλίων «Οι ομίχλες της Άβαλον», της Μάριον Ζίμερ Μπράντλεϊ και στην οποία τα γεγονότα που αφορούν το μύθο του βασιλιά Αρθούρου παρουσιάζονται από μια διαφορετική οπτική γωνία.




Ηλιάνα Τοχοβίτη Α΄3
Πηγή  wikipedia
_________________________________________________________________________

25 Ιανουαρίου 2013

"Django unchained"


Κάπου στην άγρια δύση της Αμερικής του 1858, πριν απ' τον Εμφύλιο πόλεμο Βορείων και Νοτίων, εξελίσσεται η ιστορία της ταινίας.

Ένας Αυστρογερμανός κυνηγός κεφαλών, που εργάζεται για τον αμερικάνικο νόμο, αναζητεί έναν μαύρο σκλάβο που θα τον οδηγήσει στην εξόντωση ενός επικηρυγμένου άνδρα, μεγάλο κελεπούρι γι' αυτόν με πλούσιες φυσικά χρηματικές απολαβές. Τον εντοπίζει, τον απελευθερώνει αγοράζοντάς τον και τελικά τον κάνει συνεργάτη του. Συγκινημένος από την προσωπική ιστορία του πρώην σκλάβου, βάζει σκοπό της ζωής του την ανεύρεση της χαμένης γυναίκας του δεύτερου, η οποία εργάζεται σαν σκλάβα σε κάποιο μεγάλο αγρόκτημα ενός πλούσιου γαιοκτήμονα στον αμερικανικό νότο.

Μέσα από σκηνές σκληρές και ωμά ρεαλιστικές με έντονες επιδράσεις των παλαιών westerns, παρακολουθούμε την εξέλιξη της ιστορίας με αμείωτο ενδιαφέρον. Κάποιες πινελιές humour διακόπτουν για λίγο την κατά τα άλλα έντονα σκληρή πραγματικότητα που γίνεται πιο πειστική από τις σοκαριστικές σκηνές ρατσισμού στον αμερικάνικο νότο, λίγο πριν από την επίσημη κατάργηση του δουλεμπορίου.

Η χημεία των δύο πρωταγωνιστών κάνει την ταινία συναρπαστική μεταφέροντάς μας το κλίμα της εποχής, αφήνοντας να υποφώσκουν σε δεύτερο επίπεδο έντονα συναισθήματα αμοιβαίας αγάπης και εκτίμησης μεταξύ των δύο εντελώς διαφορετικών ανδρών.

Το συγκινητικό φινάλε με την επανένωση του πολυβασανισμένου ζευγαριού προσδίδει μια υψηλή ηθική διάσταση στην ταινία δικαιώνοντας πανηγυρικά τους στόχους του ανήσυχου σκηνοθέτη  Q. Tarantino.
Την συνιστούμε ανεπιφύλακτα.


Α.Κ.

___________________________________________________

23 Ιανουαρίου 2013

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Εποχή των εικόνων, εποχή του υπολογιστή και του διαδικτύου θα χαρακτήριζε κανείς τα χρόνια τα δικά μας και με έκπληξη θα διαπίστωνε πως η λογοτεχνία, όταν δεν γίνεται σενάριο για τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση, δεν βρίσκεται πια σε περίοπτη θέση. Όλοι αναζητούν πληροφορίες μέσα σε ποικίλες ιστοσελίδες, μα λίγοι διαβάζουν πια έργα λογοτεχνικά. Κι όμως, η αξία της ποίησης και της πεζογραφίας είναι αδιαμφισβήτητη, αποτελεί φορέα ουσιαστικής παιδείας και μόρφωσης και συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας.

Οι ήρωες στήνονται μπροστά μας μέσα από την πένα των συγγραφέων ολοζώντανοι και συχνά δημιουργούν πρότυπα συμπεριφοράς. Η ταύτιση με τους χαρακτήρες μιας ιστορίας και τις πράξεις τους, μάς δίνει την ευκαιρία να κατανοήσουμε συναισθήματα και τρόπους σκέψης συχνά διαφορετικούς από τους δικούς μας, να προβληματιστούμε και να αναθεωρήσουμε κάποιες απόψεις μας. Μεταφερόμαστε σε κόσμους φανταστικούς. Σα να ζούμε πολλές ζωές, σα να ταξιδεύουμε σε άλλα μέρη και συχνά ακόμα και μέσα στο χρόνο, σα να συλλέγουμε βιώματα που θα χρειαζόμασταν διαφορετικά  πολλές ζωές για να τα κάνουμε κτήμα μας. Γεμάτοι γνώσεις και εμπειρίες μπορούμε πιο εύκολα να αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις της δικής μας απλής καθημερινής ζωής, να ξεκαθαρίζουμε συναισθήματα, να είμαστε ανοικτοί κι ανεκτικοί, ικανοί να διαχειριστούμε με αυτοπεποίθηση τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.



Το θέμα αυτό έχει απασχολήσει και τους επιστήμονες. Σε μια πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη στην πόλη του Λονδίνου οι ερευνητές ανακάλυψαν πως η ανάγνωση λογοτεχνικών έργων, όχι μόνο ωφελεί στην πνευματική  διαμόρφωση του ανθρώπου, αλλά συμβάλλει τα μέγιστα και στην εγκεφαλική λειτουργία του. Με λίγα λόγια, παρατήρησαν πως η εγκεφαλική λειτουργία κυρίως του δεξιού ημισφαιρίου των ανθρώπων, οι οποίοι συμμετείχαν στην διεξαγωγή της έρευνας, κατά την διάρκεια της ανάγνωσης ενός λογοτεχνικού κειμένου, ανέβαινε σταδιακά στα ύψη.

Επομένως νους και ευστροφία άμεσα συνδέονται με την δημιουργική αυτή δραστηριότητα.
Η δομή του κειμένου, η σύνδεση των λέξεων μεταξύ τους, η επιλογή του λεξιλογίου, οι εκφράσεις, η πλοκή, η νοερή και συναισθηματική συμμετοχή του αναγνώστη, όλα εξασκούν το μυαλό και δίνουν στην μονότονη καθημερινότητά μας μια ιδιαίτερη πινελιά, ενδιαφέρον και δράση.

 Συνεπώς, η ανάγνωση μυθιστορημάτων, διηγημάτων, ποιημάτων  θα πρέπει να ενθαρρύνεται και όχι να παραμελείται στο σχολικό περιβάλλον.  Ο άνθρωπος πρέπει να διαβάζει και μάλιστα σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, αν θέλει το πνεύμα του να παραμένει νεανικό και σε εγρήγορση. Πόσο μάλλον οι έφηβοι, που αναζητούν την ταυτότητά τους και τον δρόμο που θα ακολουθήσουν στη ζωή. «Είμαστε ό,τι διαβάζουμε» λέει ένα γνωμικό και προσωπικά πιστεύω πως είναι αληθινό και αποτελεί τον καθρέφτη της ψυχής μας.

Χριστίνα Χρήστου - Α΄3


___________________________________________________________________________

22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚ

Η λέξη κόμικς προέρχεται από τη λέξη κωμικός και αυτό γιατί οι πρώτες ιστορίες ήταν κωμικού περιεχομένου.Σύμφωνα με τον ορισμό  ''κόμικς''είναι η τέχνη της αφήγησης ιστοριών με διαδοχή σχεδιασμένων εικόνων στην τυπογραφική επιφάνεια.Για να υπάρξει κόμικ πρέπει να υπάρχουν διαδοχικές εικόνες που η μια να συνεχίζει το νόημα της άλλης.Μια ιστορία κόμικ είναι πάντα αποτυπωμένη στο χαρτί.
Τα κόμικς αποτελούν τέχνη την ΈΝΑΤΗ ΤΕΧΝΗ.Είναι μια τέχνη που έχει προοπτικές να αναπτυχθεί στο μέλλον αλλά δυστυχώς έχει κατηγορηθεί από πολλούς γι'αυτό και θα ήταν ριψοκίνδυνο να τη θεωρήσουμε πραγματική τέχνη.
Πρόγονο των εικονογραφημάτων θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε παραστάσεις σε πρωτογόνα σπήλαια,σε αρχαιοελληνικούς αμφορείς ,όπως επίσης και αναπαραστάσεις της ζωής του Χριστού και των Αγίων σε χειρόγραφα ή εκκλησίες,καθώς από πολύ παλιά ο άνθρωπος προσπάθησε να αναπαραστήσει την κίνηση.Η πρώτη ιστορία κόμικς ήταν ελβετικής καταγωγής ,ο δημιουργός της οποίας ήταν ο Ροδόλφος Τόπφερ.Αναδημοσίευση αυτής της ιστορίας είχε γίνει στα αγγλικά το 1842,μισό αιώνα περίπου πριν κυκλοφορήσει στην Αμερική το ''Κίτρινο Παιδί''[1896]το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και η θεματολογία των ιστοριών του απευθυνόταν κατά κύριο λόγο στο παιδικό κοινό.Την δεκαετία του '30 στην Αμερική έκαναν την εμφάνισή τους ο Σούπερμαν και ο Μίκυ Μάους.
Ο δημιουργός του Μίκυ Μάους ήταν ο Ουώλτ Ντίσνει.Εκείνη την εποχή ο Ντίσνει έψαχνε να βρει έναν καινούριο πρωταγωνιστή κινουμένων σχεδίων προκειμένου να αντικαταστήσει τον προηγουμένο ήρωα,τον Όσβαλντ τον Τυχερό Λαγό.Λέγεται πως ο Ντίσνει συνέλαβε την ιδέα να χρησιμοποιήσει το ποντίκι ως πρωταγωνιστή ταξιδεύοντας κάποτε με το τρένο από τη Νέα Υόρκη στο Χόλιγουντ μαζί με τη γυναίκα του Λίλιαν.Το αρχικό όνομα που είχε δοθεί ήταν ''Μόρτιμερ Μάους''αλλά η σύζυγος του Ντίσνει του πρότεινε να το αλλάξει σε Μίκυ το οποίο και επικρατεί μέχρι σήμερα.Ο Μίκυ σχεδιάζεται συνήθως με κοντό κόκκινο παντελόνι,μεγάλα κίτρινα παπούτσια και γιγαντιαία άσπρα γάντια στα χέρια.Όμως μετά το 1944 το παντελόνι μάκρυνε και ο Μίκυ άρχισε να φοράει γραβάτα,σακάκια και άλλα αξεσουάρ που τον έκαναν να δείχνει πιο ώριμο και μοντέρνο.Αλλά και ο χαρακτήρας του Μίκυ δεν παρέμεινε ο ίδιος.Αρχικά ήταν σκανδαλιάρης ,ζούσε μια ανέμελη και περιπετειώδη ζωή ενώ κάποιες φορές παρουσιαζόταν ως κακός.Σιγά σιγά όμως μεταμορφωνόταν. Έτσι ο θορυβώδης και γεμάτος ένταση Μίκυ έδωσε τη θέση του σε ένα προσγειωμένο και πρόσχαρο τύπο ,το ενδιαφέρον του οποίου επικεντρωνόταν στο οικογενειακό του περιβάλλον.
Τα πρώτα κόμικς στην Ελλάδα έκαναν την εμφάνιση τους τη δεκαετία του 1980.Τα πρώτα ελληνικά περιοδικά ήταν τα Βαβέλ με δουλειά ξένων σχεδιαστών.Χωρίς καμιά ξένη επιρροή ήταν τα κόμικς του Αριστοφάνη,οι κωμωδίες.Τέλος τα ιαπωνικά κόμικς ως γνωστά manga που σημαίνει ανεύθυνη εικόνα.Διαβάζονται όπως όλα τα ιαπωνικά περιοδικά από το οπισθόφυλλο.Είναι σύντομα κείμενα με πλούσιες εικόνες και εφέ.Χαρακτηρίζονται με μπόλικα μαλλιά και μεγάλα μάτια έχουν σκηνές βίας και συχνή χρήση στην λέξη baka που σημαίνει χαζούλης.
Τα κόμικς έχουν γαλουχήσει γενιές και γενιές παιδιών,είναι εύληπτα και προσιτά στον παιδικό νού γι'αυτό και γίνονται αγαπητά.

                                                                                                      Σαβόσκιν Κορίνα,Τμήμα Β3

1 σχόλια:

  1. ΦΟΒΕΡΗ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΑΣ , ΚΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΞΑΤΕ , ΒΕΒΑΙΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΚΑΙ ΛΙΓΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ Ή ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΑΠΟ ΚΟΜΙΚΣ, ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΦΟΒΕΡΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ , ΚΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ!!! Α.Μ. (ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ-ΜΙΚΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή